Како во Дивиот Запад – бегаш од затвор, влегуваш во барот на градот со една улица, пукаш и убиваш. И, решен проблем.
Слично сценарио се случи и во прилепскиот Меѓуопштински центар за социјални работи! Избегал од ЈЗУ Психијатриска Болница Демир Хисар, набавил огнено оружје-пиштол, и пукал со цел да ја усмрти 36 годишната жена, социјален работник, која ја демнел неколку години наназад, најверојатно да и’ се одмази и да и’ наштети поради неговата драма поврзана со семејно насилство и бракоразводна постапка, иако таа – жртвата, не го водела т.н предмет.
Но, намерата да се посегне и да се одземе нечиј живот, од гнев, бес, сега е небитна. Она што згрозува, што влева страв, што создава поголемо злосторство, е постапката.
Ова не е напад на физичко лице, кое си седело дома, или си шетало на улица, си пазарело во маркет или седело во кладилница во кафуле, иако секое злосторство е за осуда.
Ова е напад на државен, јавен службеник , во јавна, државна институција. Напаѓајќи го државниот службеник, во јавна институција, значи напад и на државата. Непочитување на државата, значи непочитување на институциите, непочитување на институциите е непочитување на луѓето кои работат во нив (јавните службеници), кои доаѓаат да ја си вршат својата работа, да ја извршат службената должност и со својата стручност да помогнат во заедницата.
Ако не се безбедни лицата, оние јавни службеници, ако секој еден поради гнев, лутина, психолошка нестабилност, личен став, може да убива со огнено оружје тоа значи – атак, не само врз лицето, атак и врз државата, атак врз системот. Тоа денес е социјален работник, утре може да биде учителка/професорка, која ставила „лоша“ оценка на нечии син, лекар, воспитувачка во детска градинка…
Луѓето се тие што создаваат и оддржуваат. Ако не се почитуваат, тогаш ниедна институција нема вистинска вредност.
Сега, денес, имаме напад со огнено оружје врз ЕДЕН јавен службеник, утре врз друг…Затоа овој случај кој не треба да остане само како „информација во полицискиот билтен“ и како „уште еден немил настан“ кој го регистрирале медиумите. Зарем секој ЕДЕН не е вреден да биде безбеден?!
Во една држава, ништо не е поважно од човек, ништо не е позначајно од безбедноста на луѓето. Но, мора да научиме да ги почитуваме институциите, а со тоа да ги цениме и вреднуваме луѓето, кои чесно ја обавуваат својата службена должност, а не да ги УБИВАМЕ.. Се’ се покажува со добра намера, професионализам и законитост!
Се друго е Див Запад – кукавично и злобно, каде злото се притаило за да руши, уништува и пустоши.